Noldril Pazahar – elfka o jasnych włosach splecionych w staranny warkocz, którego kosmyki delikatnie opadają na ramiona, otulając twarz o łagodnych, harmonijnych rysach. Jej spojrzenie jest spokojne i ciepłe, a głos miękki, niosący ze sobą ukojenie. Szmaragdowy płaszcz z kapturem, zapięty na prostą mosiężną klamrę, chroni ją przed chłodem poranków w lesie i stanowi jej znak rozpoznawczy.

Wdowa po Nolgormie – wojowniku, który zginął w potyczce na odległej granicy – Noldril nie związała się już z wojną w żadnej formie. Jest osobą, stroniącą od konfliktów i przemocy. Wierzy, że największą siłą jest umiejętność leczenia, a nie ranienia. Po śmierci męża całkowicie poświęciła się swojej pasji – alchemii i zielarstwie. Jej specjalnością są mikstury lecznicze, balsamy uśmierzające ból oraz eliksiry wzmacniające organizm.

Jej dom, położony u skraju gęstej buczyny, jest niewielki, ale pełen życia – wewnątrz unoszą się aromaty suszonych ziół, świeżo parzonych naparów i pieczonego chleba. Noldril spędza większość czasu na pielęgnowaniu swojego ogrodu, w którym rosną rzadkie rośliny lecznicze, uprawiane z niezwykłą cierpliwością i czułością. Do jej progu często trafiają ranni podróżnicy, chorzy wieśniacy czy po prostu wędrowcy, szukający dachu nad głową i miski ciepłej strawy.

Choć rzadko opuszcza swoje zacisze, Noldril jest znana w całej okolicy – jako uzdrowicielka, powierniczka sekretów i serdeczna gospodyni. Nigdy nie odmawia pomocy, a jej gościnność jest bezinteresowna. Jej życie toczy się w rytmie przyrody – wschody słońca witane na ganku z kubkiem ziołowego naparu, popołudnia w ogrodzie, wieczory przy kominku, z księgą o starych recepturach na kolanach.

Pod delikatnym uśmiechem kryje się jednak cień tęsknoty – wspomnienie męża, którego utrata nauczyła ją, że pokój jest skarbem wartym każdej ceny. Noldril nie szuka przygód, ale gdy los sprowadza je pod jej dach, potrafi okazać się ostoją dla tych, którzy w ferworze walki zapomnieli, jak smakuje cisza.